اوتیسم؛ بیماری بدون درمان اما قابل کنترل
به گزارش خبرگزاری مهر، آروین تقی زاده، متخصص بیماری‌های مغز و اعصاب و عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی کردستان، گفت: اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم، یک اختلال عصبی است که باعث می‌شود افراد در برقراری ارتباط، تعامل اجتماعی و رفتارهای روزمره با دیگران متفاوت باشند، این تفاوت‌ها از فردی به فرد دیگر متفاوت است و به همین دلیل از آن به عنوان “طیف” یاد می‌شود.
وی افزود: کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است علائمی مانند مشکل در برقراری ارتباط چشمی، عدم پاسخ به نام، مشکلات در درک زبان بدن و بیان احساسات، دشواری در ایجاد و حفظ دوستی‌ها، عدم علاقه به بازی‌های گروهی و رفتارهای تکراری مانند تکان دادن دست‌ها یا اصرار بر روال‌های خاص را از خود نشان دهند.
عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی کردستان، با اشاره به اینکه علائم اوتیسم معمولاً در اوایل کودکی، بین ۱۲ تا ۲۴ ماهگی مشهود است، گفت: علائم اوتیسم ممکن است زودتر یا دیرتر ظاهر شوند، نشانه‌های اولیه ممکن است شامل تأخیر قابل توجه در گفتار یا پیشرفت اجتماعی باشد.
تقی زاده افزود: حرکات تکراری، جنبیدن یا الگو های گفتاری، پایبندی سفت و سخت به روال‌ها یا رفتارهای خاص، افزایش یا کاهش حساسیت به اطلاعات حسی خاص از محیط اطراف خود، مانند واکنش منفی به یک صدای خاص و علائم یا دغدغه‌های ثابت از نشان‌های بیماران اوتیسم است.
وی افزود: علت دقیق اوتیسم هنوز مشخص نیست، اما عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز آن نقش دارند. برخی از عوامل خطر شامل تغییرات در ژن‌ها و قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی یا عفونت‌ها در دوران بارداری است.
این هیأت علمی دانشگاه، عنوان کرد: سابقه خانوادگی، جهش‌های ژنتیکی، فرزندآوری در سنین بالا، وزن کم هنگام تولد، قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین و سموم محیطی، سابقه عفونت‌های ویروسی و قرار گرفتن جنین در معرض داروهای والپروئیک اسید یا تالیدومید از علت اوتیسم از بیماران است.
تقی زاده به خصوصیات بیماران اوتیسم اشاره و بیان کرد: این بیماری معمولاً قبل از سه سالگی بروز پیدا می‌کند و علائم آن می‌تواند بسیار گیج‌کننده باشد چرا که برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم ظاهراً تا قبل از شروع بیماری، رشد نرمالی دارند.
وی گفت: تست تشخیص اوتیسم براساس مشاهده غربالگری رشد، آزمایش DNA بیماری‌های ژنتیکی، ارزیابی رفتاری، غربالگری کاردرمانی و پرسشنامه‌های رشد است.
تخصص بیماری‌های مغز و اعصاب دانشگاه علوم پزشگی کردستان در پایان یادآور شد: اگرچه اوتیسم قابل درمان نیست، اما با مداخلات درمانی می‌توان علائم آن را بهبود بخشید و کیفیت زندگی فرد را افزایش داد. درمان‌های رایج شامل رفتاردرمانی، گفتاردرمانی، کاردرمانی و در برخی موارد، دارو درمانی است.