خاطره برگزاری مراسم نوروز توسط سفارت ایران در لندن
خبرگزاری مهر _ گروه فرهنگ و ادب: کتاب «سفیر انقلاب؛ خاطرات سفرای جمهوری اسلامی ایران در دهه اول انقلاب اسلامی» نوشته الله‌کرم مشتاقی بهمن‌ماه ۱۴۰۲ توسط انتشارات ایران منتشر و راهی بازار نشر شد. این‌کتاب دربرگیرنده خاطرات ۱۰ سفیر جمهوری اسلامی ایران در دهه اول انقلاب است و شرایط سفارتخانه‌های ایران در آن‌برهه زمانی را تصویر می‌کند. این‌تصاویر چالش‌ها و دشمنی‌های خارجی جمهوری اسلامی ایران را هم در مقطع زمانی مورد اشاره نشان می‌دهند.
سفیرانی که خاطراتشان در این‌کتاب ثبت و ضبط شده به این‌ترتیب‌اند: حسن زمانی سفیر ایران در فرانسه، علی اکبر فرازی سفیر ایران در مجارستان، بهمن حسین‌پور سفیر ایران در تانزانیا و اتیوپی، احمد اجل‌لوئیان سفیر ایران در رومانی و یونان، سیدجلال ساداتیان سفیر ایران در انگلستان، سیدرضا حاج زرگرباشی سفیر ایران در بلغارستان و نیکاراگوئه، سید محمدباقر سخایی سفیر ایران در دبی و قطر، رضا سعیدمحمدی سفیر ایران در کره شمالی، احمد دستمالچیان سفیر ایران در لبنان و محمود موحدی سفیر ایران در برزیل.
سیدجلال ساداتیان متولد ۱۳۳۱ یکی از راویان کتاب «سفیر انقلاب» است که از اسفند ۱۳۶۱ تا اسفند ۱۳۶۵ در سفارت ایران در لندن مشغول سفارت بوده و به‌عنوان سفیر خدمت کرده است. او خاطره جالبی از برگزاری مراسم عید نوروز توسط سفارت دارد که بد نیست در اولین‌روز سال ۱۴۰۳ مرورش کنیم. چون بیانگر تبلیغات دروغ و مسموم علیه ایران و سفارت‌هایش در جهان و همچنین تلاش جریانات ضدانقلاب برای جلوگیری از اتحاد مردم ایران در داخل و خارج کشور است.
در ادامه این‌خاطره از کتاب یادشده را می‌خوانیم؛
«جشن عید نوروز»
«در سال اول ورود خود به لندن، چندروز بعد از عید نوروز تصمیم گرفتیم مراسم عید نوروز را به میزبانی سفارت برگزار کنیم. کارت‌های دعوتی تهیه کردیم و به هر آدرسی که از ایرانیان از زمان‌های گذشته تا آن‌زمان سراغ داشتیم و در سفارت و کنسولگری موجود بود ارسال کردیم. از میان حدود ۳۰ هزار ایران مقیم انگلستان برای حدود ۵ هزار نفر که آدرسشان درست به نظر می‌آمد، کارت دعوت فرستادیم و یک‌سالن بزرگ (فرندزهاووس) را به‌عنوان محل جشن در نظر گرفتیم. حدود ۲۵۰۰ کارت دعوت برگشت خورد، یا آدرس تغییر کرده بود یا اداره پست نتوانسته بود آن را پیدا کند. بالاخره در روز مورد نظر که هفتم یا هشتم فروردین‌ماه بود، ۱۴۰۰ نفر به مراسم آمدند. بسیاری از آنها با چشمانی اشک‌بار در مراسم شرکت کردند. برخی از مهمانان به من گفتند ما تصور می‌کردیم شما با هرچه بوی وطن و گذشته ایران را بدهد مخالف هستید. برخی گفتند به ما گفته بودند شما در زیرزمین سفارت شکنجه‌گاه دارید. بالاخره مراسم آبرومندانه و باشکوهی برگزار شد، طوری‌که از سال بعد ضدانقلاب برای جلوگیری از برگزاری آن، در مقابل محل برگزاری مراسم به تجمع و هیاهو مبادرت کرده و برای مهمانان ایجاد مزاحمت می‌کردند. با این‌وجود در سال‌های بعد نیز همین‌مقدار و بیشتر در مراسم نوروز شرکت می‌کردند. حتی همکاران ما در کشورهای دیگر نیز به اهمیت نوروز و ظرفیت این‌رخداد در دیپلماسی عمومی و ارائه چهره حقیقی انقلاب اسلامی پی بردند و مراسم‌های مشابهی را برگزار نمودند.
در سال دوم برگزاری مراسم، رئیس پلیس منطقه که به سالن اجاره شده برای برگزاری مراسم آمد، گفت سریعا باید سالن را ترک کنید، پرسیدم چرا؟ گفت برای اینکه اطلاع داده‌اند در این‌جا بمب‌گذاری شده است. فهمیدم برای به هم زدن مراسم از این‌طریق وارد شده‌اند. گفتم مسئولیت این‌کار با من است و به پلیس اجازه ورود ندادم. مراسم هم به خوبی و بی‌هیچ حادثه‌ای برگزار شد.» (صفحه ۲۴۱)
