ما در سرزمین شعریم از حافظ تا فیض!
خبرگزاری مهر _ گروه فرهنگ و ادب: علی داودی شاعر و طنزپرداز به‌تازگی یادداشتی درباره برنامه تلویزیونی سرزمین شعر نوشته که طی ایام نوروز ۱۴۰۳ از شبکه چهار سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شد و هنوز هم روی آنتن می‌رود. این‌یادداشت با عنوان «نگاهی به برنامه تلویزیونی رقابت شعرا» برای انتشار در اختیار مهر قرار گرفته است.
مشروح متن یادداشت مورد اشاره در ادامه می‌آید؛
علایق شخصی بماند. انبوه ضرب المثل، تبلیغ، سرود، آواز، مناجات، بزن و بکوب و شاد و غمگین، همه و همه ریشه در شعر دارند. همه اینها خبر از جایگاه شعر در زندگی ما ایرانی جماعت و نسبت ما با شعر می‌دهد.
شعر هنر ملی ماست. شعر رسانه کهن اجتماعی و محمل معرفتی بوده و هست که همواره فرهنگ ما را همراهی کرده است که علی رغم پیدایش و تراکم انواع هنرها همچنان جایگاه خاص خود را دارد. اما به همین اعتماد نمی‌توان بسنده کرد که صحنه شلوغ روزگار، ضرورت توجه بیشتر به شعر را می‌طلبد. جالب اینکه در تبلیغ شعر، هر امکانی توأمان ظرف و مظروف شعر است از جمله امکان رسانه. پیوند شعر با رسانه عمومی بیش از هر چیزی، زمینه تاکید بر این مهم است چنانکه تا کنون برنامه‌های متعددی با موضوع شعر اجرا شده است و حضور شعر در رسانه، امری نوظهور نیست به ویژه دعوت از شاعران در مناسبات مختلف و حضور ایشان در برنامه‌ای که مهمان شاعر هم دارد. منتها این حضور، حضور محوری نیست بلکه شعر یک بخش جزئی است که بین بخش‌های دیگر به ویژه بین صحبت‌های مجریان گم می‌شود.
از همین نقطه وارد برنامه‌ای به نام سزمین شعر بشویم؛ برنامه‌ای که این شب‌ها و تکرار آن روزها از تلویزیون پخش می‌شود. در کنار بسیاری ویژگی‌ها، شاید مهمترین ویژگی این نکته همین شعر محور بودن است از حضور شاعر در جایگاه، از مجری تا داوران و سرگروه‌ها و میهمانان و برنامه سازان تا در و دیوار این برنامه آکنده از شعر است. در طول مدت برنامه مخاطب گویا در انجمن شعری حضور دارد و شعر و نقد و نظر می‌شنود و تشویق می‌کند. هر مخاطبی به صورت طبیعی و ناخودآگاه درباره شعرها قضاوت می‌کند که طبعاً برخی شعرها بهتر یا ضعیف ترند. این نظر مقایسه‌ای زمینه شکل‌گیری برنامه در قالب مسابقه شده است. مسابقه‌ای با چالش‌ها و مراحل مختلف و رسیدن به مرحله نهایی و برگزیده. البته مسابقه شعر هم سابقه قدیمی دارد اما سرزمین شعر؛ تلفیق شعر و رسانه هم هست. علاوه بر این همایش جمع بزرگی از شاعران هم روزگار ما. حضور و رقابت علنی پیش چشم میلیونها بیننده علاقمند تا متخصص امر. کار تولیدی شعر ساده نیست به ویژه برای شاعران حضور در رقابت در رسانه طبعاً امر ساده ای نیست و جسارتی می‌خواهد لذا کسانی که به خصوص در محدوده زمانی این دوره از برنامه را همراهی و در رقابت شرکت کردند دست به کار بزرگی زدند.
اما در کنار این محاسن چند نکته هم از عیوب برنامه بگویم؛ در این که برنامه نوقدم و تازه ای مثل سرزمین شعر کم و کاستی‌های فراوان دارد جای بحثی نیست. می‌توان آنها را برشمرد به یک یک آنها پرداخت. از تنوع شاعر تا تنوع شعر، ترکیب داوران، مجری، نقش سرگروه‌ها، دکور، مراحل و حتی حضور تماشاگر.
ایراد طبیعی است به قولی سفره نیفتاده یک عیب داره سفره افتاده هزار عیب. لذا این نقطه شروع هزار عیب هم داشته باشد، ظرفیت‌ها و داشته‌های برنامه هزار و یکی است. تا حدی هست که بتوان با تکیه بر امتیازات به پیشواز مراحل بعدی رفت و ضعف و عیوب را رفع کرد.
مهم این ست که ما در سرزمین شعریم از حافظ تا فیض! جو و محیط زیستی فراگیر که تمام شئونات ما را در برگرفته است این نیز تجربه‌ای جدید است که نباید هراسید.
