یک الجزایری جایزه گنکور را برد
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از لوموند، کامل دائود به عنوان اولین الجزایری وارد فهرست برندگان این جایزه معتبر فرانسه شد. او برای رمان «ساعت‌ها» که یادآور دهه سیاه الجزایر در فاصله ۱۹۹۲ تا ۲۰۰۲ است، این جایزه را کسب کرد.
آکادمی گنکور که نویسنده و کارگردان سینما فیلیپ کلودل امسال ریاست آن را برعهده دارد، دیروز دوشنبه در رستوران دروان اعلام کرد جایزه گنکور ۲۰۲۴ که برترین جایزه ادبی فرانسه است، به کامل دائود برای «حوری‌ها» تعلق گرفته است.
کامل داوود، برنده جایزه گنکور، پس از دریافت جایزه برای رمان «حوری‌ها» در پاریس، از پنجره رستوران دروان برای مخاطبانش دست تکان داد.
دیگر کتاب‌هایی که به دور نهایی این جایزه راه یافته بودند «مادلین قبل از سحر» نوشته ساندرین کولت، «جاکاراندا» نوشته گائل فایی و «مجمع الجزایر» نوشته الن گاودی بودند.
جایزه رنودو دیگر جایزه ادبی فرانسه هم در همان مکان و در پی معرفی برنده گنکور به رقیب وی گائل فی برای «جاکاراندا» رسید.
دائود در پیامی همراه با عکس پدر و مادرش نوشت: این رویای توست که با هزینه کردن سال‌های زندگیت برآورده شده است. به پدر مرحومم. برای مادرم که هنوز زنده است، اما چیزی را به خاطر نمی‌آورد. هیچ کلمه‌ای برای تشکر واقعی وجود ندارد.
«حوری‌ها» که در هفته‌های اخیر به عنوان یک کتاب محبوب شناخته شده، جانشین رمان «مراقب او باش» نوشته ژان باپتیست آندریا شد که سال پیش این جایزه را دریافت کرد. دائود ۵۴ ساله با این رمان که ۱۱ سال پس از «تحقیق مورسو» که موفق به کسب جایزه گنکور بهترین رمان اول شد، برای دومین بار در چهار مرحله گنکور ظاهر شد و در نهایت جایزه گنکور بهترین رمان را از آن خود کرد. رمان نخست وی بازروایت «بیگانه» آلبر کامو از منظر مقابل داستان اصلی بود. این نویسنده که سال ۱۹۷۰ در شهر مستغانم الجزایر متولد شد، روزنامه‌نگاری قدیمی است و ستونی ویژه در لوپوئن دارد. او سال ۲۰۲۳ و ۳ سال پس از دریافت تابعیت فرانسوی، ساکن پاریس شد.
«حوری‌ها» در حالی جایزه گنکور را برای نویسنده خود به ارمغان آورده و نام او را به عنوان اولین برنده الجزایری این جایزه در تاریخ ثبت کرده که انتشارش در کشور خود نویسنده ممنوع است و موجب شد گالیمار از بیست و هفتمین دوره نمایشگاه بین‌المللی کتاب الجزایر که از ۶ تا ۱۶ نوامبر برگزار می‌شود، حذف شود. این رمان مغایر یک ماده از منشور صلح و آشتی ملی الجزایر است که برمبنای آن برانگیختن «زخم‌های فاجعه ملی» ممنوع شده و به معنی سکوت در برابر یک دهه جنگ داخلی است که از سال ۱۹۹۲ تا ۲۰۰۲ گروه‌های تندرو را در برابر ارتش الجزایر قرار داد و بین ۶۰ تا ۲۰۰ هزار کشته و هزاران نفر مفقود به جای گذاشت.
«حوری‌ها» به این دهه سیاه پرداخته و حالا ۲۰ سال پس از پایان جنگ، داستان را در دو بخش پیش میبرد: از سایه تا روشنایی، از سکوت تا رویارویی. اول، مونولوگ غنایی تیره اوبی ۲۶ ساله، زخمی به شکل لبخند در گردنش، خطاب به کودکی که در شکم خود حمل می‌کند. او می گوید در این کشور که همه چیز را از او گرفته است او را به دنیا نمی‌آورد. سپس، تک گویی راننده-کتابداری که وقتی اوبی می‌خواست پیاده اوران را ترک کند، او را مجبور می‌کند سوار ماشینش شود. در یک سفر جاده‌ای او اوبی را به دهکده‌ای میبرد که شاهد این فجایع بوده است.
مکرون، در ایکس، به هر دو نویسنده برنده گنکور و رنودو تبریک گفت و گفت: به لطف صدای آنها، زبان فرانسوی ما زیبایی، تراژدی و جهانی بودن را حتی بهتر بیان می‌کند.
